Notralite

Amerikan kitle medyasinda bir hastalik var; Notralite hastaligi… En son Cenk Uygur The Young Turks programinda konuyu isledi; Siyaset programlarinda “iki tarafa esit” miktarda kemik atiliyor, atilmaya ugrasiliyor, ve boylece medya “tarafsizligini” ispat ederek kendini mutlu ediyor.

Fakat daha kapidan disari cikmadan (apriori) “iki tarafi da esit miktarda elestirecegim” demek, basli basina buyuk bir hatadir. Ya bir grup, kisinin soylediklerinin, cogunlukla, yuzde 90’i yalan, yanlis iceriyorsa? O zaman baslangicta 50/50 yola cikmak yanlis olmaz miydi?

Olurdu. O zaman kitlesel medya (yokolmadan once tabii, geri kalan hayatinda) her duruma oldugu gibi bakip, kafasini kullanip tekil konu bazinda (case by case basis) hakliligin, dogrularin, yanlislarin ne oldugunu o konuyu ilgilendiren verilerle ortaya koymalidir. Bunu her konu icin yapa yapa bir kisinin, grubun haklilik toplami yuzde 50 cikiyorsa, eh cikar. Yuzde 100 de cikabilir, bu da mumkun. Dememiz o ki, bu yuzde “onceden” kararlastirilamaz.

Bastan esit dagitim herhalde modern politik bolunma olan sag/sol ayirimindan ileri geliyordu. Bu modern, kitlesel dunyada herhangi bir konuda belki bahsedilen turde, nicelikte bir bolunme dusunebilirdiniz. Fakat artik o eski dunyada yasamiyoruz. Zenginlik yaratma yontemi degisti bununla beraber hayatta degisik dusunce hatlari, oncelikler ortaya cikti. Sorunlarin guzel kompartmanlara ayrilamadigi bir dunyada (ki burokrasiler bu sebeple cuvalliyor) sorunlarin eski ideolojik bolunmeler hatlarinda ayrilabilecegini kim iddia edilebilir?

Analizcilerin bu gerceklige adapte olmalari gerekiyor.